Ο Ιησούς έχει τονίσει τη σπουδαιότητα της ταπεινοφροσύνης επανειλημμένα στη διάρκεια της διακονίας του. (Λουκάς 14:8-11) Ψάχνει επισταμένα να βρει άντρες και γυναίκες που επιθυμούν να υπηρετούν τον Θεό ταπεινά. Μέχρι στιγμής, όμως, μερικοί από αυτούς ίσως εξακολουθούν να είναι διαβόητοι αμαρτωλοί.

Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς παρατηρούν ότι τέτοια άτομα​—τα οποία αυτοί θεωρούν ανάξια—​ελκύονται στον Ιησού και στο άγγελμά του. Μάλιστα διαμαρτύρονται: «Αυτός καλοδέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους». (Λουκάς 15:2) Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς νιώθουν ανώτεροι και μεταχειρίζονται τον κοινό λαό σαν το χώμα που πατούν. Δείχνουν την περιφρόνησή τους για τέτοια άτομα αποκαλώντας τους με την εβραϊκή έκφραση ‛αμ χα’άρετς, δηλαδή «λαός του τόπου» ή «άνθρωποι της γης».

Αντίθετα, ο Ιησούς φέρεται σε όλους με αξιοπρέπεια, καλοσύνη και συμπόνια. Ως αποτέλεσμα, πολλοί από τον κοινό λαό, μεταξύ αυτών και κάποιοι που είναι γνωστοί για την αμαρτωλή ζωή τους, ακούν πρόθυμα αυτά που έχει να πει. Πώς νιώθει όμως ο Ιησούς για τις επικρίσεις που δέχεται επειδή βοηθάει αυτούς τους ανθρώπους, και ποια είναι η αντίδρασή του;

Η απάντηση φαίνεται από μια συγκινητική παραβολή που αφηγείται, παρόμοια με μια που είχε πει παλιότερα στην Καπερναούμ. (Ματθαίος 18:12-14) Ο Ιησούς παρουσιάζει τους Φαρισαίους σαν να είναι δίκαιοι και ασφαλείς μέσα στο ποίμνιο του Θεού. Αντίθετα, παρουσιάζει τους ανθρώπους του κοινού λαού σαν άτομα που έχουν ξεστρατίσει και έχουν χαθεί. Ο Ιησούς λέει:

«Ποιος από εσάς, αν έχει 100 πρόβατα και χάσει ένα από αυτά, δεν θα αφήσει τα 99 πίσω στην ερημιά για να πάει να αναζητήσει το χαμένο μέχρι να το βρει; Και όταν το βρει, το βάζει στους ώμους του και χαίρεται. Και όταν φτάνει στο σπίτι, καλεί τους φίλους του και τους γείτονές του, λέγοντάς τους: “Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα το χαμένο μου πρόβατο”».​—Λουκάς 15:4-6.

Ποια εφαρμογή κάνει ο Ιησούς; Ο ίδιος εξηγεί: «Σας λέω ότι, με τον ίδιο τρόπο, θα γίνει περισσότερη χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί παρά για 99 δικαίους που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας».​—Λουκάς 15:7.

Οι Φαρισαίοι πιθανότατα παραξενεύονται με την αναφορά του Ιησού στη μετάνοια. Θεωρούν ότι είναι δίκαιοι και ότι δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας. Πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν κάποιοι από αυτούς επέκριναν τον Ιησού επειδή έτρωγε με εισπράκτορες φόρων και αμαρτωλούς, εκείνος απάντησε: «Δεν ήρθα να καλέσω δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς». (Μάρκος 2:15-17) Οι αυτοδικαιούμενοι Φαρισαίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ανάγκη να μετανοήσουν,  και έτσι δεν φέρνουν χαρά στον ουρανό. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν μετανοούν αληθινά οι αμαρτωλοί.

Ο Ιησούς θέλει να τονίσει ακόμη περισσότερο ότι γίνεται μεγάλη χαρά στον ουρανό όταν αμαρτωλοί που είχαν χαθεί αποκαθίστανται πνευματικά. Γι’ αυτό, αφηγείται άλλη μια παραβολή, η οποία εκτυλίσσεται μέσα σε ένα σπίτι: «Ποια γυναίκα που έχει δέκα δραχμές, αν χάσει τη μία, δεν ανάβει λυχνάρι και σκουπίζει το σπίτι της και ψάχνει προσεκτικά μέχρι να τη βρει; Και όταν τη βρει, καλεί τις φίλες και τις γειτόνισσές της, λέγοντας: “Χαρείτε μαζί μου, επειδή βρήκα τη δραχμή που είχα χάσει”».​—Λουκάς 15:8, 9.

Ο Ιησούς κάνει σε αυτή την παραβολή την ίδια εφαρμογή που έκανε και σε εκείνη για το χαμένο πρόβατο. Τώρα λέει: «Με τον ίδιο τρόπο, σας λέω, γίνεται χαρά μεταξύ των αγγέλων του Θεού για έναν αμαρτωλό που μετανοεί».​—Λουκάς 15:10.

Φανταστείτε, οι άγγελοι του Θεού ενδιαφέρονται βαθιά για την πνευματική αποκατάσταση των αμαρτωλών που έχουν χαθεί! Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή οι αμαρτωλοί που μετανοούν και λαβαίνουν μια θέση στην ουράνια Βασιλεία του Θεού θα είναι ανώτεροι και από τους ίδιους τους αγγέλους! (1 Κορινθίους 6:2, 3) Παρ’ όλα αυτά, οι άγγελοι δεν ζηλεύουν. Πώς πρέπει λοιπόν να νιώθουμε εμείς όταν ένας αμαρτωλός στρέφεται στον Θεό μετανοώντας πλήρως;