ΠΡΙΝ από πέντε αιώνες, οι Ισπανοί πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους σε αυτή την περιοχή. Την ονόμασαν Κόστα Ρίκα (Πλούσια Ακτή), ευελπιστώντας ότι εκεί θα έβρισκαν άφθονο χρυσάφι—μια αναζήτηση που αποδείχτηκε άκαρπη. Σήμερα αυτό το μέρος φημίζεται, όχι ως πηγή πολύτιμων μετάλλων, αλλά ως μία από τις χώρες με την πλουσιότερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη.

Οι Κοσταρικανοί είναι γνωστοί ως Τίκος, ονομασία που προέρχεται από τη συνήθειά τους να προσθέτουν την κατάληξη «-ίκο» στο τέλος των λέξεων για να σχηματίσουν υποκοριστικά. Για παράδειγμα, αντί να πουν «ουν μομέντο» (μια στιγμή), ίσως πουν «ουν μομεντίκο» (μια στιγμούλα). Στην καθημερινότητά τους, συχνά λένε «πούρα βίντα!» (πραγματική ζωή!) για να εκφράσουν την εκτίμησή τους, για να συμφωνήσουν ή για να απευθύνουν χαιρετισμό.

Ένα από τα αγαπημένα τους φαγητά είναι το γκάλιο πίντο (που σημαίνει κατά γράμμα «πιτσιλωτός κόκορας»)—πρόκειται για ρύζι και φασόλια μαγειρεμένα χώρια τα οποία κατόπιν τα αναμειγνύουν και τους προσθέτουν καρυκεύματα. Μπορεί να σερβιριστεί για πρωινό, μεσημεριανό  ή βραδινό. Παραδοσιακό τους ρόφημα είναι το καφέ τσορεάντο—καφές παρασκευασμένος με τη χρήση ενός πάνινου φίλτρου που κρέμεται από ένα ξύλινο συνήθως στήριγμα.

Υπάρχουν περίπου 450 εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κόστα Ρίκα. Οι συναθροίσεις τους διεξάγονται σε δέκα γλώσσες, μεταξύ αυτών στη νοηματική της Κόστα Ρίκα και σε δύο τοπικές γλώσσες—μπριμπρί και καμπέικαρ.