Πείτε μας λίγα λόγια για τα παιδικά σας χρόνια.

Γεννήθηκα στην Ιταλία το 1943. Μεγάλωσα μαζί με τα αδέλφια μου σε ένα χωριουδάκι όπου ο πατέρας μου ασχολούνταν με τη γεωργία και την ξυλουργική. Οι γονείς μας φρόντισαν να ανατραφούμε ως καλοί Καθολικοί.

Γιατί θελήσατε να γίνετε ιερέας;

Όταν ήμουν παιδί, δεν χόρταινα να ακούω τους ιερείς στην εκκλησία. Γοητευόμουν από τις φωνές τους, καθώς και από τις εντυπωσιακές τελετουργίες. Γεννήθηκε, λοιπόν, μέσα μου η επιθυμία να γίνω ιερέας. Στα 13 μου, η μητέρα μου με έστειλε σε ένα οικοτροφείο το οποίο προετοίμαζε τα αγόρια για ανώτερες ιερατικές σπουδές.

Αποτελούσε η μελέτη της Αγίας Γραφής μέρος της εκπαίδευσής σας;

Δεν θα το έλεγα. Όταν ήμουν 15 χρονών, κάποιος από τους δασκάλους μου μού έδωσε ένα αντίτυπο των Ευαγγελίων—των ιστορικών αφηγήσεων για τη ζωή και τη διακονία του Ιησού—το οποίο διάβαζα ξανά και ξανά. Σε ηλικία 18 ετών, πήγα στη Ρώμη για να φοιτήσω σε ένα από τα ποντιφικά πανεπιστήμια, τα οποία τελούν υπό την άμεση εξουσία του πάπα. Σπούδασα λατινικά, ελληνικά, ιστορία, φιλοσοφία, ψυχολογία και θεολογία. Αν και απαγγέλλαμε Γραφικές περικοπές και ακούγαμε αποσπάσματα από τη Γραφή στα κυριακάτικα κηρύγματα, στην πραγματικότητα δεν μελετούσαμε τη Γραφή.

Τελικά, γίνατε εφημέριος. Περιλάμβανε ο ρόλος σας και διδασκαλία;

Τα καθήκοντά μου ήταν κυρίως διοικητικά. Ωστόσο, δίδασκα κάποια μαθήματα που αφορούσαν τα διατάγματα της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού.

Γιατί αρχίσατε να αμφιβάλλετε για την εκκλησία;

Τρία πράγματα με προβλημάτιζαν πολύ. Η εκκλησία ήταν αναμειγμένη στην πολιτική. Η ανάρμοστη διαγωγή τόσο ανάμεσα στον κλήρο όσο και ανάμεσα στους ενορίτες γινόταν ανεκτή. Επιπλέον, ορισμένες Καθολικές διδασκαλίες δεν φαίνονταν σωστές. Πώς θα μπορούσε, για παράδειγμα, ένας Θεός αγάπης να τιμωρεί αιώνια ανθρώπους μετά θάνατον; Επίσης, θέλει όντως ο Θεός να επαναλαμβάνουμε εκατοντάδες φορές τις προσευχές με τη συνοδεία ροζαρίου; *

Και τι κάνατε στη συνέχεια;

Με τα μάτια μου πλημμυρισμένα από δάκρυα, προσευχήθηκα για καθοδηγία. Επίσης, αγόρασα την Καθολική Βίβλο της Ιερουσαλήμ, η οποία είχε πρόσφατα εκδοθεί στα ιταλικά, και άρχισα να τη διαβάζω. Κατόπιν, μια Κυριακή πρωί, την ώρα που κρεμούσα τα άμφιά μου μετά τη Θεία Λειτουργία, δυο άντρες χτύπησαν την πόρτα της ιερατικής σχολής. Είπαν ότι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μιλήσαμε  πάνω από μία ώρα για τη Γραφή και για τις αναφορές που κάνει στα διακριτικά γνωρίσματα της αληθινής θρησκείας.

Τι εντύπωση σχηματίσατε για τους επισκέπτες σας;

Θαύμασα την πεποίθησή τους αλλά και την ευκολία με την οποία έβρισκαν τα εδάφια σε μια Καθολική έκδοση της Γραφής. Αργότερα, κάποιος άλλος Μάρτυρας ονόματι Μάριο άρχισε να με επισκέπτεται. Ήταν υπομονετικός και συνεπής—κάθε Σάββατο πρωί, βρέξει χιονίσει, χτυπούσε το κουδούνι της σχολής στις 9 ακριβώς.

Πώς έβλεπαν οι υπόλοιποι ιερείς αυτές τις επισκέψεις;

Τους πρότεινα να λάβουν και αυτοί μέρος στις συζητήσεις μας, αλλά κανείς τους δεν πήρε τη μελέτη της Γραφής στα σοβαρά. Εγώ, πάλι, την απολάμβανα. Μάθαινα υπέροχα πράγματα, όπως το γιατί ο Θεός ανέχεται το κακό και τα βάσανα—κάτι που με απασχολούσε από καιρό.

Προσπάθησαν οι ανώτεροί σας να σας σταματήσουν;

Το 1975, επισκέφτηκα τη Ρώμη αρκετές φορές για να εξηγήσω τις απόψεις μου. Οι ανώτεροί μου επιχείρησαν να με μεταπείσουν, αλλά κανείς τους δεν χρησιμοποίησε τη Γραφή. Τελικά, στις 9 Ιανουαρίου 1976, δήλωσα γραπτώς στη Ρώμη ότι δεν θεωρούσα πλέον τον εαυτό μου Καθολικό. Δύο μέρες αργότερα, εγκατέλειψα την ιερατική σχολή και πήρα το τρένο για να παρευρεθώ πρώτη φορά σε μια σύναξη των Μαρτύρων του Ιεχωβά—όπως διαπίστωσα, επρόκειτο για συνέλευση που περιλάμβανε αρκετές εκκλησίες τους. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά από ό,τι είχα συνηθίσει! Ο κάθε Μάρτυρας παρακολουθούσε από τη Γραφή του καθώς οι ομιλητές εξέταζαν τα διάφορα θέματα.

Πώς το πήρε η οικογένειά σας;

Οι περισσότεροι συγγενείς μου εναντιώθηκαν σφοδρά. Έμαθα όμως ότι ένας αδελφός μου μελετούσε με τους Μάρτυρες στη Λομβαρδία, μια περιοχή στη βόρεια Ιταλία. Πήγα να τον δω, και οι Μάρτυρες εκεί με βοήθησαν να βρω δουλειά και σπίτι. Αργότερα το ίδιο έτος, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Το μετανιώσατε ποτέ;

Ούτε κατά διάνοια! Επιτέλους, νιώθω πραγματικά κοντά στον Θεό, επειδή αυτά που ξέρω για εκείνον βασίζονται στη Γραφή, όχι στη φιλοσοφία ή στην εκκλησιαστική παράδοση. Επιπλέον, μπορώ να διδάσκω άλλους με πεποίθηση και ειλικρίνεια.