Τι συνέβη; Γιατί δεν πολέμησε ο Θεός για τους Ιουδαίους, όπως είχε κάνει στο παρελθόν; Ή γιατί δεν τους εξουσιοδότησε να πολεμήσουν για να απελευθερωθούν από την καταδυνάστευση; Μήπως είχε αλλάξει η άποψη του Θεού για τον πόλεμο; Όχι. Αλλά κάτι είχε αλλάξει ριζικά όσον αφορά τους Ιουδαίους. Είχαν απορρίψει τον Γιο του Θεού, τον Ιησού, ως τον Μεσσία. (Πράξεις 2:36) Συνεπώς, ως έθνος, έχασαν την ειδική σχέση τους με τον Θεό.​—Ματθαίος 23:37, 38.

Το Ιουδαϊκό έθνος και η Υποσχεμένη Γη του δεν απολάμβαναν πλέον θεϊκή προστασία ούτε θα μπορούσαν ποτέ ξανά οι Ιουδαίοι να ισχυριστούν δικαιολογημένα ότι πολεμούσαν έχοντας την επιδοκιμασία ή την υποστήριξη του Θεού. Όπως προείπε ο Ιησούς, οι ευλογίες που σχετίζονταν με την εύνοια του Θεού είχαν μεταβιβαστεί από το σαρκικό έθνος του Ισραήλ σε ένα νέο έθνος, ένα πνευματικό έθνος, το οποίο η Αγία Γραφή ανέφερε αργότερα ως τον «Ισραήλ του Θεού». (Γαλάτες 6:16· Ματθαίος 21:43) Αποδείχτηκε ότι η εκκλησία των χρισμένων με το πνεύμα Χριστιανών ήταν ο πνευματικός Ισραήλ του Θεού. Τον πρώτο αιώνα, τους ειπώθηκε ξεκάθαρα: «Τώρα [εσείς] είστε λαός του Θεού».​—1 Πέτρου 2:9, 10.

Εφόσον οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα ήταν τώρα «λαός του Θεού», πολέμησε ο Θεός για αυτούς ώστε να τους ελευθερώσει από τη ρωμαϊκή καταδυνάστευση; Ή μήπως τους εξουσιοδότησε να πολεμήσουν ενάντια σε εκείνους που τους καταδυνάστευαν; Όχι, δεν το έκανε. Γιατί; Αναφορικά με τους πολέμους κατ’ εντολήν του Θεού, μόνο ο Θεός καθορίζει πότε θα γίνουν, όπως έδειξε το προηγούμενο άρθρο. Ο Θεός δεν έδωσε μάχες για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, ούτε τους εξουσιοδότησε να εμπλακούν σε πολέμους. Σαφώς, ο πρώτος αιώνας δεν ήταν ο καιρός για να πολεμήσει ο Θεός ενάντια στην πονηρία και στην καταδυνάστευση.

Έτσι λοιπόν, όπως οι υπηρέτες του Θεού στην αρχαιότητα, εκείνοι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα έπρεπε να περιμένουν τον καιρό του Θεού για να τερματιστεί η πονηρία και η καταδυνάστευση. Μέχρι τότε, δεν είχαν την εξουσιοδότηση του Θεού να πολεμήσουν τους εχθρούς τους με δική τους πρωτοβουλία. Ο Ιησούς Χριστός το έκανε αυτό σαφές στις διδασκαλίες του. Για παράδειγμα, δεν έδωσε στους ακολούθους του την οδηγία να πολεμούν, αλλά αντίθετα τους είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να προσεύχεστε για εκείνους που σας διώκουν». (Ματθαίος 5:44) Ο Ιησούς, μιλώντας προφητικά για τον καιρό κατά τον οποίο η Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνα θα δεχόταν επίθεση από τα ρωμαϊκά στρατεύματα, έδωσε στους μαθητές του την οδηγία, όχι να μείνουν και να πολεμήσουν, αλλά να φύγουν​—κάτι που έκαναν.​—Λουκάς 21:20, 21.

Επιπρόσθετα, ο απόστολος Παύλος έγραψε κάτω από θεϊκή έμπνευση: «Να μην παίρνετε εκδίκηση για τον εαυτό σας, . . . διότι είναι γραμμένο: “Η εκδίκηση είναι δική μου· εγώ θα ανταποδώσω”, λέει ο Ιεχωβά». (Ρωμαίους 12:19) Ο Παύλος παρέθετε αυτό που είχε δηλώσει ο Θεός αιώνες νωρίτερα, όπως καταγράφεται στα εδάφια Λευιτικό 19:18 και Δευτερονόμιο 32:35.  Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε πως ένας τρόπος με τον οποίο ο Θεός έπαιρνε εκδίκηση για τον λαό του στην αρχαιότητα ήταν το ότι τους βοηθούσε να πολεμούν εναντίον των εχθρών τους. Τα λόγια του Παύλου, λοιπόν, δείχνουν ότι η άποψη του Θεού για τον πόλεμο δεν είχε αλλάξει. Τον πρώτο αιώνα, ο Θεός εξακολουθούσε να θεωρεί τον πόλεμο θεμιτό τρόπο για να πάρει εκδίκηση για τους υπηρέτες του και να τερματίσει διάφορες μορφές καταδυνάστευσης και πονηρίας. Ωστόσο, όπως ίσχυε στο παρελθόν, μόνο ο Θεός καθόριζε πότε θα γινόταν αυτός ο πόλεμος και ποιοι θα συμμετείχαν.

Σαφώς, ο Θεός δεν εξουσιοδότησε τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα να συμμετέχουν σε πολέμους. Αλλά τι θα πούμε για σήμερα; Έχει εξουσιοδοτήσει ο Θεός σήμερα κάποια ομάδα ανθρώπων να πολεμάει; Ή μήπως τώρα είναι η στιγμή να επέμβει ο Θεός και να πολεμήσει για τους υπηρέτες του; Ποια είναι η άποψη του Θεού για τον πόλεμο σήμερα; Το τελικό άρθρο της σειράς θα απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις.