مراجعه به متن

تصمیم گرفتیم زندگی خود را ساده کنیم

تصمیم گرفتیم زندگی خود را ساده کنیم

 مدیَن و مارسلا از یک زندگی راحت در مدئین واقع در کلمبیا برخوردار بودند.‏ مدیَن شغلی با حقوق خوب داشت و آن‌ها در یک آپارتمان شیک زندگی می‌کردند.‏ ولی اتفاقی باعث شد که اولویت‌های خود را به عنوان شاهد یَهُوَه دوباره ارزیابی کنند.‏ آن‌ها توضیح می‌دهند:‏ «در سال ۲۰۰۶ ما در مجمع یک روزه تحت عنوان ‹چشمت بسیط باشد› شرکت کردیم.‏ خیلی از سخنرانی‌ها تأکید کردند که اگر بخواهیم به نحو احسن خدا را خدمت کنیم باید زندگی‌مان را ساده نگه داریم.‏ وقتی که آن روز از سالن مجمع بیرون آمدیم متوجه شدیم که برعکس این کار را انجام می‌دهیم.‏ ما زیر بار قرض‌های سنگین بودیم و دائماً خرید می‌کردیم.‏»‏

 این اتفاق آن‌ها را به خود آورد.‏ مدیَن و مارسلا از آن روز به بعد سعی کردند زندگی خود را ساده کنند.‏ آن‌ها می‌گویند:‏ «ما مخارجمان را کم کردیم.‏ به یک آپارتمان کوچک‌تر اسباب‌کشی کردیم،‏ ماشینمان را فروختیم و یک موتورسیکلت خریدیم.‏» آن‌ها برای این که زیاد خرج نکنند،‏ دیگر به مراکز خرید نمی‌رفتند.‏ در عوض ساعت‌های بیشتری را در خدمت موعظه سپری می‌کردند و با پیشگامان ویژه که غیورانه موعظه می‌کردند،‏ معاشرت می‌نمودند.‏ a

 پس از اندکی مدیَن و مارسلا تصمیم گرفتند به یک جماعتی بیرون از شهر که نیاز به کمک داشت نقل مکان کنند تا خدمتشان را افزایش بدهند.‏ به این منظور مدیَن از کار خود استعفا داد.‏ مدیر مدیَن این کارِ او را درک نمی‌کرد.‏ پس مدیَن با او استدلال کرده و گفت:‏ «شما پول زیادی در می‌آورید ولی آیا خوشحالید؟‏» مدیرش قبول کرد که با وجودِ داشتن پول زیاد شاد نبود چون مشکلات زیادی داشت و نمی‌توانست آن‌ها را حل کند.‏ بنابراین مدیَن به او گفت:‏ «پس اهمیت ندارد که چقدر پول در می‌آوریم،‏ بلکه اهمیت دارد که چه چیزهایی خوشحالمان می‌کند.‏ هنگامی که من و همسرم با مردم در مورد خدا صحبت می‌کنیم شادی به دست می‌آوریم و می‌خواهیم با صرف کردن وقت بیشتری در این کار شادی بیشتری نیز داشته باشیم.‏»‏

 مدیَن و مارسلا با اهمیت دادن به خدمتشان به خدا،‏ شادی و رضایت واقعی به دست آورده‌اند.‏ در ۱۳ سال گذشته،‏ آن‌ها به جماعت‌هایی در شمال‌غربی کلمبیا کمک کرده‌اند و الآن این افتخار را دارند که به عنوان پیشگام ویژه خدمت کنند.‏

a پیشگامان ویژه از طرف شعبهٔ محلّی شاهدان یَهُوَه منصوب می‌شوند که به صورت تمام وقت خبر خوش را در مناطقی خاص موعظه کنند.‏ آنان برای نیازهای اولیهٔ خود مقداری پول دریافت می‌کنند.‏