به دیگران کمک کنید و کمک دیگران را بپذیرید

یَهُوَه پدر مهربان ماست و همهٔ انسان‌ها را مورد لطف خود قرار می‌دهد.‏ او در کلام خود آشکار ساخته است که به ویژه به خادمانش توجهی خاص دارد.‏ (‏۱پطر ۵:‏۷‏)‏ یکی از طرقی که یَهُوَه توجه خود را به ما ابراز می‌دارد فراهم آوردن امکاناتی است که بتوانیم از طریق آن‌ها با وفاداری او را خدمت کنیم.‏ (‏اشع ۴۸:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه از ما خواسته است که به خصوص زمانی که زیر فشار قرار داریم و درمانده و اندوهگین هستیم از امکاناتی که به ما داده است کمال استفاده را بنماییم.‏ توجه یَهُوَه به خادمانش و محبت او به آن‌ها در شریعت موسی به خوبی آشکار بود.‏

یَهُوَه در شریعت امکاناتی را فراهم ساخته بود تا به یتیمان،‏ بیوه‌زنان و غریبانی که «فقیر» یا نیازمندند کمک شود.‏ (‏لاو ۱۹:‏۹،‏ ۱۰؛‏ تث ۱۴:‏۲۹‏)‏ او می‌داند که خادمانش گهگاه به کمک هم‌ایمانانشان نیاز پیدا می‌کنند.‏ (‏یعقو ۱:‏۲۷‏)‏ از این رو اغلب شخصی را برای کمک برمی‌انگیزد.‏ در چنین مواردی باید کمک شخص را با کمال میل پذیرفت.‏ اما دریافت کمک نیز باید به نحوی شایسته باشد.‏

یَهُوَه همچنین از ما خواسته است به دیگران کمک کنیم.‏ در این خصوص می‌توانیم ‹بیوه‌زن فقیری› را که عیسی در معبد ملاحظه کرد در نظر بگیریم.‏ (‏لو ۲۱:‏۱-‏۴‏)‏ این زن احتمالاً از امکاناتی که یَهُوَه در شریعت برای بیوه‌زنان تعیین کرده بود استفاده می‌کرد.‏ اما جالب اینجاست که تصویر ذهنی‌ای که از این زن فقیر در نظر داریم شخصی است که کمک می‌کند،‏ نه شخصی که کمک دریافت می‌کند.‏ عیسی می‌گوید:‏ «دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.‏» پس می‌توان اطمینان داشت که این زن از سخاوتی که نشان داد بسیار شادخاطر بود.‏ (‏اعما ۲۰:‏۳۵‏)‏ با نظر به این اصل،‏ ما چگونه می‌توانیم از خود روحیهٔ سخاوت نشان دهیم و شادی کسب کنیم؟‏ —‏ لو ۶:‏۳۸‏.‏

‏‹یَهُوَه را چه ادا کنم؟‏›‏

مزمورنویس می‌گوید:‏ ‹یَهُوَه را برای همه احسان‌هایی که به من نموده است چه ادا کنم؟‏› (‏مز ۱۱۶:‏۱۲‏)‏ یَهُوَه چه احسانی به او کرده بود؟‏ یَهُوَه او را در ‹تنگی‌ها› و سخت‌ترین دوران زندگی‌اش حمایت نموده،‏ از «موت خلاصی داده» بود.‏ حال بنده‌اش می‌خواست دِین خود را به آفریدگارش ‹ادا کند.‏› اما چه چیز می‌توانست به خدا ادا کند؟‏ او می‌گوید:‏ ‹نذرهای خود را به یَهُوَه ادا خواهم کرد.‏› (‏مز ۱۱۶:‏۳،‏ ۴،‏ ۸،‏ ۱۰-‏۱۴‏)‏ آری،‏ مزمورنویس مصمم بود به هر آنچه به یَهُوَه قول داده و تعهد کرده بود عمل کند.‏

ما چگونه می‌توانیم پاسخ احسان‌های یَهُوَه را بدهیم.‏ برای این منظور باید رفتاری مطابق با اصول و قوانین یَهُوَه در پیش بگیریم.‏ باید پرستش یَهُوَه را محور زندگی خود سازیم و اجازه دهیم روح مقدّس او در همهٔ امور زندگی راهنمای ما باشد.‏ (‏جا ۱۲:‏۱۳؛‏ غلا ۵:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ البته،‏ هیچ وقت نمی‌توانیم دِین خود را کاملاً به یَهُوَه ادا کنیم.‏ اما بی‌تردید تلاش‌های صمیمانه‌ای که در خدمت به یَهُوَه به خرج می‌دهیم ‹ دل او را شاد› می‌سازد.‏  ‏(‏امث ۲۷:‏۱۱‏)‏ به راستی چه موهبت عظیمی است که می‌توانیم از وجود خود برای خدمت به آفریدگار مهربانمان مایه گذاریم!‏

تلاش در جهت رفاه جماعت

همهٔ ما مسیحیان از بودن در جماعت مسیحی فواید بسیاری برده‌ایم.‏ ما در جماعت مسیحی از سفرهٔ رنگین یَهُوَه تغذیه کرده‌ایم.‏ یَهُوَه ما را با حقیقت آشنا کرده و از تاریکی روحانی و دروغ‌های مذاهب آزاد ساخته است.‏ (‏یو ۸:‏۳۲‏)‏ ما در جلسات جماعت،‏ مجمع‌ها و کنگره‌هایی که «غلام امین و دانا» ترتیب داده است به شناختی دست یافته‌ایم که ما را به زندگی ابدی هدایت می‌کند؛‏ زندگی در بهشتی زیبا و عاری از درد و عذاب.‏ (‏مت ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ آیا به راستی می‌توان تمام فوایدی را که جماعت مسیحی برای ما داشته است برشماریم؟‏ و در ازای آن چه چیزی می‌توانیم به جماعت ادا کنیم؟‏

پولُس رسول می‌نویسد:‏ «تمام بدن مرکّب و مرتب گشته،‏ به مدد هر مفصلی و برحسب عمل به اندازهٔ هر عضوی بدن را نموّ می‌دهد برای بنای خویشتن در محبت.‏» (‏افس ۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ هر چند مضمون این بخش از کتاب مقدّس به مسیحیان مسح‌شده مربوط است،‏ اصول نهفته در این آیات برای همهٔ مسیحیان مصداق دارد.‏ آری،‏ هر عضو جماعت مسیحی می‌تواند در جهت رفاه و رشد جماعت تلاش کند.‏ به چه صورت؟‏

برای مثال،‏ می‌توانیم همیشه با رفتار و سخنانمان ایمان برادران و خواهرانمان را تقویت کنیم.‏ (‏روم ۱۴:‏۱۹‏)‏ همچنین با ایجاد خصوصیات ثمرهٔ روح می‌توانیم قدمی در جهت به اصطلاح ‹نموّ بدن› یعنی رشد جماعت برداریم.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ به علاوه،‏ می‌توانیم هر فرصتی را غنیمت شمرده به دیگران ‹احسان نماییم،‏ علی‌الخصوص به اهل بیت ایمان› یعنی هم‌ایمانانمان.‏ (‏غلا ۶:‏۱۰؛‏ عبر ۱۳:‏۱۶‏)‏ آری،‏ همهٔ اعضای جماعت چه برادر چه خواهر،‏ چه پیر چه جوان می‌توانند ‹برای بنای جماعت در محبت› تلاش کنند.‏

همچنین می‌توانیم از استعدادها،‏ توانایی‌ها و امکانات خود برای پیشبرد فعالیت نجات‌بخش موعظه که بر عهدهٔ جماعت مسیحی است استفاده کنیم.‏ عیسی مسیح به ما متذکر می‌شود که این استعدادها و توانایی‌ها را ‹مفت یافته‌ایم.‏› حال در ازای آنچه ‹مفت یافته‌ایم› چه باید بکنیم؟‏ عیسی می‌گوید:‏ «مفت بدهید.‏» (‏مت ۱۰:‏۸‏)‏ پس باید با تمام توان در فعالیت نجات‌بخش موعظه و شاگردسازی شرکت کنیم.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اما اگر توانمان ناچیز باشد چطور؟‏ بیوه‌زن نیازمندی را که عیسی در معبد به او اشاره کرد به یاد آورید.‏ کمک او بسیار ناچیز بود،‏ اما عیسی گفت که او بیش از دیگران از خود مایه گذاشته است.‏ آن بیوه زن از بخشش آنچه در توان داشت دریغ نکرد.‏ —‏ ۲قر ۸:‏۱-‏۵،‏ ۱۲‏.‏

طرز صحیح دریافت کمک

هر یک از ما،‏ گاه برای غلبه بر فشارهای این نظام پلید به کمک جماعت نیاز پیدا می‌کنیم.‏ هرگز نباید به این کمک‌ها دست رد زنیم.‏ یَهُوَه مردان مجرّب و بامحبتی را برای شبانی اعضای جماعت در نظر گرفته است تا در سختی‌ها به یاری آنان بشتابند.‏ (‏اعما ۲۰:‏۲۸‏)‏ این مردان و دیگر اعضای جماعت در سختی‌ها شما را تسلّی می‌بخشند و از شما پشتیبانی و حمایت می‌کنند.‏ —‏ غلا ۶:‏۲؛‏ ۱تسا ۵:‏۱۴‏.‏

البته برخورد ما هنگام دریافت کمک نیز اهمیت دارد.‏ باید همیشه قدردان باشیم.‏ همچنین محبتی را که از برادرانمان دیده‌ایم،‏ محبت و لطفی از جانب یَهُوَه بدانیم.‏ (‏۱پطر ۴:‏۱۰‏)‏ چرا این امر اهمیت دارد؟‏ زیرا نمی‌خواهیم مانند بسیاری از مردم این دنیا ناشکر و ناسپاس باشیم.‏

معقول باشیم

پولُس در نامهٔ خود به جماعت فیلِپّی در مورد تیموتاؤس چنین گفت:‏ «کسی دیگر ندارم که اینچنین خالصانه به فکرتان باشد.‏» سپس گفت:‏ «چرا که همه در  پی نفع خویشند،‏ نه امور عیسی مسیح.‏» (‏فیل ۲:‏۲۰،‏ ۲۱‏،‏ ترجمه هزارهٔ نو‏)‏ چگونه می‌توانیم از روحیهٔ این دنیا دوری کنیم و تنها ‹ در پی نفع خویش› نباشیم؟‏

وقتی با مشکلی روبرو می‌شویم و نیاز به کمک پیدا می‌کنیم نباید انتظار داشته باشیم که برادران تمام وقت و توجه خود را به ما معطوف کنند.‏ فرض کنیم در وضعیتی اضطراری نیاز به کمک مالی پیدا کرده‌ایم.‏ اگر چه بسیار خوشحال می‌شویم برادری پیشقدم شده به ما کمک کند،‏ اما اگر برادرمان پیشقدم نشد چطور؟‏ مسلّماً درست نیست که از او انتظار کمک مالی داشته باشیم.‏ در مورد کمک‌های جماعت مسیحی نیز وضع به همین شکل است.‏ درست است که برادرانمان از کمک به ما بسیار خوشحال می‌شوند،‏ اما نباید انتظار بیش از حد از ایشان داشته باشیم.‏ اگر با مشکلی مواجه شدیم می‌خواهیم برادران به میل و خواست خود به کمک ما بیایند.‏

البته هم‌ایمانانمان حقیقتاً همیشه برای کمک به ما آماده‌اند.‏ اما همیشه هم در وضعیتی نیستند که بتوانند به ما کمک کنند.‏ اگر چنین موقعیتی برای ما پیش آمد باید اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه همان طور که به مزمورنویس کمک کرد دست حمایت خود را از ما نیز دریغ نخواهد داشت.‏ —‏ مز ۱۱۶:‏۱،‏ ۲؛‏ فیل ۴:‏۱۰-‏۱۳‏.‏

ما مسیحیان به ویژه در شرایط دشوار باید کمک‌هایی را که یَهُوَه در اختیار ما می‌گذارد با سپاسگزاری بپذیریم.‏ (‏مز ۵۵:‏۲۲‏)‏ یَهُوَه این را قلباً از ما درخواست کرده است.‏ اما او همچنین از ما خواسته است تا «بخشندهٔ خوش» باشیم.‏ آری.‏ یَهُوَه می‌خواهد ‹به طوری که در دل خود اراده نموده‌ایم› از تمام امکاناتمان برای پیشبرد پرستش پاک استفاده کنیم.‏ (‏۲قر ۹:‏۶،‏ ۷‏)‏ پس باشد که با سپاسگزاری کمک دیگران را بپذیریم و همچنین از صمیم دل به دیگران کمک کنیم.‏

‏[کادر/​تصاویر در صفحهٔ ٣١]‏

‏‹یَهُوَه را برای همه احسان‌هایی که به من نموده است چه ادا کنم؟‏›‏

​—‏ مز ۱۱۶:‏۱۲

▪ هر فرصتی را غنیمت شمرده،‏ به دیگران ‹احسان نمایید›‏

▪ با رفتار و گفتار خود ایمان دیگران را تقویت کنید

▪ در حد توانتان در خدمت موعظه شرکت کنید