ຂ່າວດີທີ່ຂຽນໂດຍມັດທາຍ 11:1-30
11 ເມື່ອພະເຢຊູສອນລູກສິດ 12 ຄົນແລ້ວໆ ເພິ່ນກໍເດີນທາງໄປສອນແລະປະກາດໃນເມືອງທີ່ຢູ່ອ້ອມແອ້ມ.+
2 ຕອນທີ່ໂຢຮັນຜູ້ໃຫ້ບັບເຕມາຕິດຄຸກ+ ລາວໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າພະຄລິດເຮັດຫຍັງແດ່ ລາວຈຶ່ງສົ່ງລູກສິດໄປຫາເພິ່ນ+
3 ເພື່ອຖາມວ່າ: “ທ່ານແມ່ນຜູ້ທີ່ພວກເຮົາລໍຖ້າຢູ່ແມ່ນບໍ ຫຼືພວກເຮົາຍັງຕ້ອງລໍຖ້າຄົນອື່ນ?”+
4 ພະເຢຊູຕອບວ່າ: “ກັບໄປບອກໂຢຮັນວ່າພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນແລະໄດ້ເຫັນຫຍັງແດ່.+ ໃຫ້ບອກລາວວ່າ
5 ຄົນຕາບອດກໍເຫັນຮຸ່ງ+ ຄົນທີ່ເປັນລ່ອຍກໍຍ່າງໄດ້ ຄົນຂີ້ທູດ+ກໍດີເປັນປົກກະຕິ ຄົນຫູໜວກກໍໄດ້ຍິນ ຄົນຕາຍກໍຟື້ນຄືນມາ ແລະຄົນທຸກຍາກກໍໄດ້ຍິນຂ່າວດີ.+
6 ຄົນທີ່ບໍ່ສົງໄສໃນໂຕຂ້ອຍ*ກໍມີຄວາມສຸກ.”+
7 ເມື່ອລູກສິດຂອງໂຢຮັນໄປແລ້ວ ພະເຢຊູກໍປິ່ນມາເວົ້າເລື່ອງຂອງໂຢຮັນກັບຄົນທີ່ຢູ່ຫັ້ນວ່າ: “ຕອນເຂົ້າໄປໃນບ່ອນກັນດານ ພວກເຈົ້າຢາກເຫັນຫຍັງ?+ ຢາກເຫັນຕົ້ນອໍ້ທີ່ໂອນເອນໄປມາຕາມລົມບໍ?+
8 ຖ້າບໍ່ແມ່ນ ພວກເຈົ້າຢາກເຫັນຫຍັງ? ຢາກເຫັນຄົນທີ່ນຸ່ງເຄື່ອງອະລັງການບໍ? ບໍ່ແມ່ນຕີ້ ເພາະຄົນທີ່ນຸ່ງເຄື່ອງແບບນັ້ນຕ້ອງຢູ່ໃນວັງຂອງກະສັດ.
9 ຄັນຊັ້ນ ພວກເຈົ້າໄປຫັ້ນເຮັດຫຍັງ? ພວກເຈົ້າຢາກເຫັນຜູ້ພະຍາກອນແມ່ນບໍ? ແມ່ນແລ້ວ. ຂ້ອຍຈະບອກພວກເຈົ້າວ່າ ລາວເປັນຫຼາຍກວ່າຜູ້ພະຍາກອນອີກ.+
10 ຜູ້ນີ້ແຫຼະແມ່ນຄົນທີ່ພະຄຳພີບອກໄວ້ວ່າ ‘ຖ້າເບິ່ງເດີ້! ເຮົາຈະໃຫ້ຜູ້ສົ່ງຂ່າວຂອງເຮົາໄປກ່ອນເຈົ້າ. ລາວຈະກຽມທາງໄວ້ໃຫ້ເຈົ້າ.’+
11 ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ໂຢຮັນຜູ້ໃຫ້ບັບເຕມາຜູ້ນີ້ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທຸກຄົນທີ່ເຄີຍເກີດມາໃນໂລກ ແຕ່ຄົນທີ່ມີຕຳແໜ່ງຕ່ຳສຸດໃນການປົກຄອງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນກໍຍັງຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າໂຢຮັນອີກ.+
12 ນັບຕັ້ງແຕ່ສະໄໝຂອງໂຢຮັນຜູ້ໃຫ້ບັບເຕມາຈົນຮອດຕອນນີ້ ມະນຸດພະຍາຍາມຫຼາຍເພື່ອຈະມີສ່ວນໃນການປົກຄອງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນ ແລະຄົນທີ່ພະຍາຍາມແທ້ໆກໍຈະໄດ້ມີສ່ວນ.+
13 ຜູ້ພະຍາກອນທຸກຄົນແລະກົດໝາຍຂອງໂມເຊກໍເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້ຕະຫຼອດຈົນຮອດສະໄໝຂອງໂຢຮັນ+
14 ແລະບໍ່ວ່າພວກເຈົ້າຢາກຈະເຊື່ອຫຼືບໍ່ ໂຢຮັນຜູ້ນີ້ແຫຼະແມ່ນເອລີຢາທີ່ພະຄຳພີບອກໄວ້ວ່າເປັນຜູ້ທີ່ຈະມາ.+
15 ໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ຍິນຕັ້ງໃຈຟັງດີໆ.
16 ຂ້ອຍຈະປຽບທຽບຄົນສະໄໝນີ້ກັບຜູ້ໃດ?+ ເຂົາເຈົ້າເປັນຄືກັບພວກເດັກນ້ອຍທີ່ນັ່ງຢູ່ຕະຫຼາດແລະບອກໝູ່ທີ່ຫຼິ້ນນຳກັນວ່າ
17 ‘ພວກຂ້ອຍເປົ່າຂຸ່ຍ ແຕ່ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ຍອມເຕັ້ນ. ພວກຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ ແຕ່ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ໂສກເສົ້າ.’*
18 ຄືກັບຕອນທີ່ໂຢຮັນມາ ລາວບໍ່ກິນບໍ່ດື່ມ ຄົນກໍເວົ້າໃຫ້ວ່າ ‘ລາວຖືກປີສາດສິງ.’
19 ສ່ວນລູກມະນຸດທັງກິນທັງດື່ມ ຄົນກໍເວົ້າໃຫ້ວ່າ ‘ເບິ່ງແມ້ ລາວເປັນຄົນມັກກິນມັກດື່ມ+ ແລະຍັງເປັນໝູ່ກັບຄົນເກັບພາສີແລະຄົນທີ່ມັກເຮັດຜິດນຳອີກ.’+ ເມື່ອຜູ້ໃດເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ສິ່ງນັ້ນກໍພິສູດວ່າລາວມີສະຕິປັນຍາ.”+
20 ຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູກໍເລີ່ມຕຳໜິຄົນໃນເມືອງຕ່າງໆທີ່ເຫັນເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນຫຼາຍກວ່າເມືອງອື່ນ ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າບໍ່ກັບໃຈ ເພິ່ນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ:
21 “ເມືອງໂຂຣາຊິນ ເມືອງເບັດຊາອີດາ ພວກເຈົ້າຕ້ອງຈິບຫາຍແທ້ໆ! ຖ້າຂ້ອຍໄປເຮັດການອັດສະຈັນໃນເມືອງຕີເຣແລະເມືອງຊີໂດນຄືກັບທີ່ຂ້ອຍເຮັດໃນເມືອງຂອງພວກເຈົ້າ ປານນີ້ເຂົາເຈົ້າຄືຊິກັບໃຈແຕ່ດົນແລ້ວໂດຍນຸ່ງຜ້າເນື້ອຫຍາບແລະນັ່ງເທິງກອງຂີ້ເທົ່າ.+
22 ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ໃນມື້ທີ່ພະເຈົ້າຕັດສິນ ພວກເຈົ້າຈະຖືກໂທດໜັກກວ່າເມືອງຕີເຣກັບເມືອງຊີໂດນ.+
23 ສ່ວນເມືອງກາເປນາອູມ+ ພວກເຈົ້າຄິດວ່າຈະຖືກຍົກຂຶ້ນໃຫ້ສູງຈຳຟ້າພຸ້ນບໍ? ພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງລົງໄປໃນຂຸມຝັງສົບ*ແທນ+ ເພາະຖ້າການອັດສະຈັນທີ່ຂ້ອຍເຮັດໃນເມືອງຂອງພວກເຈົ້າໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ເມືອງໂຊໂດມ ເມືອງນັ້ນຄືຊິຢູ່ຈົນຮອດທຸກມື້ນີ້.
24 ຂ້ອຍຈະບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າ ໃນມື້ທີ່ພະເຈົ້າຕັດສິນ ພວກເຈົ້າຈະຖືກໂທດໜັກກວ່າເມືອງໂຊໂດມອີກ.”+
25 ແລ້ວພະເຢຊູກໍເວົ້າວ່າ: “ພໍ່ເອີ້ຍ ພໍ່ມີອຳນາດເໜືອສະຫວັນແລະໂລກນີ້. ລູກຂໍສັນລະເສີນພໍ່ຕໍ່ໜ້າທຸກຄົນ ຍ້ອນພໍ່ເຊື່ອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄວ້ບໍ່ໃຫ້ຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ແລະຄົນສະຫຼາດຮູ້ຈັກ ແຕ່ເປີດເຜີຍໃຫ້ພວກເດັກນ້ອຍໄດ້ຮູ້.+
26 ພໍ່ເອີ້ຍ ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພໍ່ພໍໃຈຢາກໃຫ້ເປັນ.”
27 ຈາກນັ້ນ ພະເຢຊູກໍປິ່ນມາເວົ້າວ່າ: “ຕອນນີ້ ພໍ່ຂອງຂ້ອຍເອົາທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃຫ້ຂ້ອຍແລ້ວ.+ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ຈັກລູກຂອງພະເຈົ້າແທ້ໆ ນອກຈາກພະເຈົ້າຜູ້ເປັນພໍ່+ ແລະບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ຈັກພະເຈົ້າຜູ້ເປັນພໍ່ແທ້ໆ ນອກຈາກລູກຂອງເພິ່ນແລະຜູ້ທີ່ລູກຂອງເພິ່ນຢາກບອກໃຫ້ຮູ້.+
28 ທຸກຄົນທີ່ເມື່ອຍແລະມີພາລະຫຼາຍ ໃຫ້ມາຫາຂ້ອຍ ແລ້ວຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າສົດຊື່ນແລະເຊົາເມື່ອຍ.
29 ເອົາແອກຂອງຂ້ອຍໄປແບກແລະຮຽນຈາກຂ້ອຍ ຍ້ອນຂ້ອຍເປັນຄົນອ່ອນໂຍນແລະຖ່ອມໂຕ+ ແລ້ວພວກເຈົ້າຈະສົດຊື່ນ.
30 ແອກຂອງຂ້ອຍແບກງ່າຍ ແລະພາລະຂອງຂ້ອຍກໍເບົາ.”
ຂໍ
^ ແປຕາມໂຕວ່າ “ບໍ່ສະດຸດຍ້ອນຂ້ອຍ”
^ ຫຼື “ບໍ່ໄດ້ຕີເອິກດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ”
^ ເບິ່ງສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ
