EEN van de talloze mechanismen die het leven mogelijk maken, is het vermogen van het lichaam om wonden en beschadigd weefsel te herstellen. Dat proces gaat van start zodra we gewond raken.

Wetenswaardigheid: Het genezingsproces wordt mogelijk gemaakt door een reeks ingewikkelde celfuncties:

• Bloedplaatjes hechten zich aan het weefsel rondom een wond, waardoor ze een bloedprop vormen en beschadigde bloedvaten afsluiten.

• Een ontsteking beschermt tegen besmetting en verwijdert het ‘puin’ dat door de verwonding kan zijn veroorzaakt.

• Binnen enkele dagen begint het lichaam het beschadigde weefsel te vervangen, krimpt de wond en worden beschadigde bloedvaten hersteld.

• Uiteindelijk vervangt en versterkt littekenweefsel het beschadigde gedeelte.

Op basis van het bloedstollingsproces zijn onderzoekers bezig met het ontwikkelen van kunststof die zichzelf bij schade kan ‘genezen’. Zulk zelfherstellend materiaal wordt uitgerust met piepkleine, evenwijdige buisjes die twee chemische stoffen bevatten. Die buisjes ‘bloeden’ als ze worden beschadigd. Als de twee stoffen met elkaar in contact komen, vormen ze een gel die zich over het beschadigde gebied verspreidt, waarbij scheurtjes en gaatjes worden gedicht. Vervolgens wordt de gel hard, waardoor het materiaal weer net zo sterk wordt als daarvoor. Een onderzoeker geeft aan dat het synthetische reparatieproces dat nu wordt ontwikkeld, ‘doet denken’ aan het proces dat in de natuur al bestaat.

Wat denkt u? Is het herstellend vermogen van het menselijk lichaam door toeval ontstaan? Of is het ontworpen?