„Słowa nie potrafią opisać radości, jaką daje pełnienie służby na terenie z potrzebami!” Taki pogląd wyraził Joshua, który mieszka w Stanach Zjednoczonych, ale przez pewien czas usługiwał w Gujanie. Jego radość podziela wielu Świadków, którzy działali na owocnym terenie tego kraju w Ameryce Południowej a. Jakie praktyczne lekcje możemy wyciągnąć z przykładu osób, które pełniły służbę tam, gdzie potrzeba więcej głosicieli? Jak pomogą ci one przygotować się do usługiwania za granicą, jeśli jest to twoim pragnieniem?

 Przed przeprowadzką do Gujany brat o imieniu Linel głosił na rzadko opracowywanym terenie w swoim rodzinnym kraju — Stanach Zjednoczonych. „Naszą grupę, składającą się z 20 osób, skierowano na tereny wiejskie w Wirginii Zachodniej” — opowiada. „Służba i towarzystwo, którymi cieszyłem się podczas tych dwóch tygodni, zmieniły moje życie! Pogłębiły moje postanowienie, by służyć Jehowie w jak najpełniejszej mierze”.

 Garth i Erica, będący małżeństwem, zaczęli się poważnie zastanawiać nad usługiwaniem za granicą i zdecydowali się wyjechać do Gujany. Dlaczego? „Znaliśmy małżeństwo, które się tam przeprowadziło” — wyjaśnia Erica. „Ich entuzjazm i zadowolenie z tego, co robili, zachęciło nas, żebyśmy i my się tam przenieśli”. Trzy lata spędzone w Gujanie Erica i Garth uznają za „wspaniały przydział”. Garth wspomina: „Spróbowaliśmy służby na terenie zagranicznym i przekonaliśmy się, że jest ona dobra”. Ukończyli później Szkołę Gilead, a obecnie usługują w Boliwii.

 Zasady biblijne zachęcają nas do prowadzenia prostego życia (Hebrajczyków 13:5). Biblia uczy też, by przed podjęciem ważnych życiowych decyzji obliczyć koszty (Łukasza 14:26-33). Do takich decyzji z pewnością należy przeprowadzka do innego kraju! Garth pisze: „Przed wyjazdem do Gujany musieliśmy z Ericą uprościć życie. Oznaczało to sprzedaż firmy, domu i wszystkich niepotrzebnych rzeczy, które w nim zgromadziliśmy. Zajęło nam to kilka lat. W tym czasie pielęgnowaliśmy pragnienie usługiwania w Gujanie, skupiając się na swoim celu i organizując coroczne wyjazdy do tego kraju”.

 Kolejną kwestią, którą należy rozważyć, jest utrzymanie. W niektórych rejonach świata prawo pozwala obcokrajowcom podejmować pracę. Część osób, które przeniosły się na teren z potrzebami, pracuje zdalnie, wykonując te same zadania, co wcześniej w domu. Inni decydują się na krótki czas wrócić do rodzinnego kraju, by tam zarobić na utrzymanie. Paul i Sinead, będący małżeństwem, raz w roku wracali do Irlandii w celach zarobkowych. Plan ten pozwolił im służyć w Gujanie przez 18 wspaniałych lat, w tym 7 lat po narodzinach córki.

 W Psalmie 37:5 czytamy: „Zdaj się na Jehowę, polegaj na Nim, a On będzie działał na twoją rzecz”. Christopher i Lorissa, którzy pochodzą ze Stanów Zjednoczonych, regularnie wspominali w modlitwach o swoim celu, jakim było usługiwanie na terenie zagranicznym. Oprócz tego temat przeprowadzki rozważali podczas rodzinnego wielbienia, zastanawiając się nad jej zaletami i wadami. Ponieważ chcieli przenieść się na teren, który nie wymagałby od nich nauki innego języka, zdecydowali się wyjechać do Gujany, gdzie językiem urzędowym jest angielski.

 Następnie zastosowali się do zasady z Przysłów 15:22: „Gdzie nie ma narady, plany upadają, ale dzięki wielu doradcom osiąga się cel”. Napisali do Biura Oddziału nadzorującego działalność w Gujanie b, wspominając o swoich warunkach i możliwościach. Poza tym poprosili o informacje na temat lokalnej służby zdrowia, klimatu i zwyczajów. Biuro Oddziału odpowiedziało na ich pytania i skontaktowało z gronem starszych działających na terenie, na który później się przenieśli.

 Wspomniany wcześniej Linel jest teraz nadzorcą podróżującym w Gujanie. Zanim przeprowadził się do tego kraju, on również zastosował się do zasady z Przysłów 15:22. „Oprócz oszczędzania pieniędzy na wyjazd”, opowiada, „rozmawiałem z innymi osobami, które usługiwały za granicą. Przedyskutowałem tę sprawę z rodziną, starszymi z mojego zboru i nadzorcą obwodu. Przeczytałem też wszystko, co mogłem znaleźć w naszych publikacjach na temat usługiwania na terenie z potrzebami”.

 Wiele osób, które chcą działać w innym kraju, decyduje się najpierw odwiedzić to miejsce. „Za pierwszym razem pojechaliśmy do Gujany na trzy miesiące” — opowiadają Joseph i Christina. „To wystarczyło, żebyśmy zobaczyli, jak wygląda życie w tym kraju. Po powrocie do domu zamknęliśmy różne sprawy i podjęliśmy decyzję o przeprowadzce”.

 Żeby skutecznie pełnić służbę na terenie zagranicznym, osoby myślące o przeprowadzce muszą być ofiarne i gotowe dostosować się do miejscowych warunków i zwyczajów. Na przykład osoby, które przenoszą się do tropików z chłodniejszych rejonów, często stwierdzają, że ich nowy dom roi się od różnego rodzaju owadów. „Nie byłem przyzwyczajony do tak dużej liczby insektów” — mówi cytowany wcześniej Joshua. „W Gujanie wszystkie wydawały się większe! Jednak z czasem do nich przywykłem. Zrozumiałem też, że mogę ograniczyć ich liczbę, jeśli będę zachowywał w domu czystość. Obejmowało to zmywanie brudnych naczyń, wynoszenie śmieci i regularne sprzątanie”.

 Dostosowanie się do życia w innym kraju może także oznaczać przyzwyczajenie się do nieznanego wcześniej jedzenia i nauczenie się, jak je przygotowywać. „Razem z moim współlokatorem poprosiliśmy braci i siostry, żeby pokazali nam, jak przyrządzić dania z miejscowych produktów” — wspomina Joshua. „Gdy ugotowaliśmy jakąś nową potrawę, zapraszaliśmy kilka osób ze zboru na wspólny posiłek. Był to przyjemny sposób na lepsze poznanie braci i nawiązanie przyjaźni”.

 Wspominając kwestię miejscowych zwyczajów, Paul i Kathleen mówią: „Potrzeba dostosowania się do odmiennych norm zachowania oraz sposobu ubierania się w tropikach była dla nas czymś nowym. Musieliśmy okazać pokorę i wprowadzić zmiany, nie zapominając przy tym o zasadach biblijnych. Przystosowanie się do nowej kultury zbliżyło nas do zboru i pozytywnie wpłynęło na naszą służbę”.

 Wielu podziela odczucia Josepha i Christiny, którzy stwierdzają: „Błogosławieństwa znacznie przewyższają trudności i wyzwania. Wyjście ze strefy komfortu pomogło nam zmienić życiowe priorytety. Sprawy, które wcześniej uważaliśmy za ważne, straciły na znaczeniu. To, czego doświadczyliśmy, utwierdziło nas w postanowieniu, by w dalszym ciągu robić dla Jehowy wszystko, co możliwe. Naprawdę zaznaliśmy satysfakcji i szczęścia”.

 Cytowana wcześniej Erica mówi: „Usługiwanie na terenie z potrzebami pomogło mnie i mojemu mężowi jeszcze lepiej zrozumieć, co to znaczy ufać Jehowie. Jak nigdy wcześniej widzieliśmy Jego pomocną dłoń. Wspólne zdobywanie nowych doświadczeń umocniło także nasze małżeństwo”.