Henteu. Dina majalah Menara Pengawal, Saksi Yéhuwa geus ngajelaskeun, ”Maksa batur pindah agama téh salah.” a Urang moal maksa batur lantaran:

•   Yésus teu pernah maksa batur narima pangajaranana. Yésus apal yén nu bakal ngadéngékeun anjeunna téh ngan saeutik. (Mateus 7:13, 14) Waktu aya sababaraha muridna nu teu resepeun, Yésus teu maksa maranéhna tetep ngadéngékeun.—Yohanes 6:60-62, 66-68.

•   Yésus ngajar murid-muridna supaya teu maksa batur pindah agama. Jadi, murid-muridna teu maksa batur pikeun narima warta hadé ngeunaan Karajaan Allah, tapi maranéhna néangan jalma nu daék ngadéngékeun.—Mateus 10:7, 11-14.

•   Pindah agama bari kapaksa téh cumah, lantaran Allah ngan narima ibadah nu tina haté.—Pamindo 6:4, 5; Mateus 22:37, 38.

 Saperti paréntah Alkitab, urang nguarkeun warta ti Alkitab ”nepi ka tungtung bumi”, ”boh di tempat umum, boh di imah-imah”. (Rasul 1:8; 10:42; 20:20) Siga urang Kristen abad kahiji, sakapeung Saksi Yéhuwa dituduh maksa batur pindah agama, ku kituna dianggap ngalanggar hukum. (Rasul 18:12, 13) Tapi, tuduhan éta téh salah. Urang teu maksakeun kapercayaan urang ka batur. Sabalikna urang percaya yén jalma téh sakuduna nyaho heula pangajaran Alkitab, kakara bisa nyieun putusan sorangan.

 Urang teu maksa batur pindah agama. Urang gé teu pura-pura soléh bari boga maksud pulitik, atawa nyogok batur supaya daék jadi anggota Saksi Yéhuwa. Urang béda jeung jalma nu ngakuna Kristen tapi ngalakukeun hal-hal nu teu ngahormat Kristus. b

 Boga. Alkitab nunjukkeun yén urang boga hak pikeun pindah agama. Alkitab nyaritakeun ngeunaan jalma-jalma nu teu nuturkeun agama kulawargana, tapi milih pikeun ibadah ka Allah nu bener. Contona Ibrahim, Rut, sababaraha urang Aténa, jeung Rasul Paulus. (Yosua 24:2; Rut 1:14-16; Rasul 17:22, 30-34; Galata 1:14, 23) Malah, Alkitab gé ngajelaskeun yén sanajan salah, hiji jalma boga hak pikeun ninggalkeun agama nu bener dina pandangan Allah.—1 Yohanes 2:19.

 Hak pikeun pindah agama téh didukung ku Deklarasi Universal Hak Asasi Manusia. Ku Perserikatan Bangsa-Bangsa, déklarasi ieu disebut ”dasar hukum internasional pikeun hak asasi manusa”. Déklarasi ieu ogé nyebutkeun yén unggal jalma boga ”kabébasan pikeun pindah agama atawa kapercayaan”, jeung ”pikeun néangan, narima, sarta ngabagikeun katerangan jeung pandangan”, kaasup ngeunaan kapercayaanana. c Tangtu, urang gé kudu ngahargaan hak batur pikeun mertahankeun kapercayaan atawa nolak pandangan batur.

 Henteu. Alkitab ngajurung urang pikeun ngahargaan kabéh jalma, teu sual agamana. (1 Petrus 2:17) Malah, Saksi Yéhuwa gé taat kana paréntah Alkitab pikeun ngahormat kolot sanajan béda agama.—Epesus 6:2, 3.

 Tapi, teu kabéh jalma satuju jeung pandangan Alkitab. Saurang awéwé di Zambia nyarita, ”Di daérah abdi, mun aya nu pindah agama . . . manéhna dianggap teu satia, ngahianat ka kulawargana jeung masarakat.” Hal ieu pernah kaalaman ku manéhna basa keur rumaja. Teu lila sanggeus diajar Alkitab jeung Saksi Yéhuwa, manéhna mutuskeun rék pindah agama. Ceuk manéhna, ”Kolot abdi teterusan ngomong yén maranéhna kuciwa pisan ka abdi, cenah mah abdi geus nganyenyeri haté maranéhna. Ieu téh hésé pisan sabab abdi hayang maranéhna ngahargaan pilihan abdi. . . . Lamun abdi satia ka Yéhuwa jeung teu nurutan kabiasaan-kabiasaan agama kulawarga, lain hartina abdi ngahianat kulawarga.” d