HER bahçıvan, verimli ürün elde edebilmek için tohumları doğru zamanda doğru yere ekmek gerektiğini bilir. İlginçtir ki, yağmur ormanlarında en etkili ekim işi geceleri havadan yapılır. Bu görevi Eskidünya meyve yarasaları yerine getirir. *

Çoğu meyve yarasası tatlı meyveleri olan ağaçları ya da balözü açısından zengin çiçekleri bulmak için geceleri ormanda dolaşır. Yarasalar bu keşif uçuşu sırasında yedikleri meyveleri sindirir, sindiremedikleri posaları ve çekirdekleri ise dışkı yoluyla dışarı atarlar. Ayrıca büyük bir keyifle balözünü içerken çiçeklerin tozlaşmasını da sağlarlar.

Meyve yarasaları gece boyunca uzun mesafeler katettiğinden çekirdekleri geniş bir alana dağıtır. Ayrıca yarasalar bazı çekirdekleri sindirim kanalı yoluyla atarken tohumları büyütecek gübreyi de sağlamış olurlar. Dolayısıyla yağmur ormanlarındaki bazı bitki türlerinin varlığı, yarasaların çiçeklerini tozlaştırmasına ve tohumlarını dağıtmasına bağlıdır.

 Meyve yarasaları çok uzaklara uçtuğundan, yön bulma kabiliyetine ve sıra dışı bir görme yetisine sahiptir. Karanlıkta bile insanlardan daha iyi görebilir, hatta bazı renkleri ayırt edebilirler. Ayrıca geceleri olduğu gibi gündüzleri de uçabilirler.

Samoa meyve yarasaları (Pteropus samoensis) tek eşlidir. Bazı türlerde dişi yarasa yavrusuna çok iyi bakar, onu birkaç hafta boyunca yanından ayırmaz ve neredeyse yetişkin olana dek emzirir. Hatta meyve yarasasının iki türünde, doğum sırasında başka bir yarasanın anneye bir ebe gibi yardım ettiği görülmüştür.

Ne yazık ki doğal yaşam alanları tahrip edildiği için birçok meyve yarasasının soyu tükenmek üzere. Güney Pasifik adalarında meyve yarasalarının yok olması bir felakete yol açabilir, çünkü anlaşılan bu adalardaki bazı bitki türlerinin yarasalar olmadan tozlaşması imkânsız. Evet, bu uçan bahçıvanlar hiç de hafife alınmayacak bir iş yapıyor.