Nei. Ein samanbering av gomlum handritum vísir, at Bíblian so at siga er óbroytt, hóast hon gjøgnum fleiri túsund ár bleiv avskrivað á tilfar, sum lætt forferst.

 Fleiri túsund gomul bíbliuhandrit eru funnin. Í nøkrum av teimum eru fleiri frávik, og tað vísir, at mistøk vórðu gjørd í avskrivingini. Tey flestu av frávikunum hava lítið upp á seg og broyta ikki meiningina í tekstinum. Tó eru nøkur fá týðandi frávik funnin, og nøkur av teimum tykjast at vera tilætlaðar broytingar, sum vórðu gjørdar fyri langari tíð síðani fyri at broyta boðskapin í Bíbliuni. Her eru tvey dømi:

1.   Í 1. Jóhannesarbrævi 5:7 stendur soleiðis í nøkrum gomlum bíbliuumsetingum: „í himli, Faðirin, Orðið og Heilagi andin: og hesi trý eru eitt.“ Kortini vátta álítandi handrit, at hesi orðini ikki vóru í upprunatekstinum. Tey vórðu løgd aftrat seinni. a Tí standa tey ikki í álítandi nýggjari bíbliuumsetingum.

2.   Guds persónliga navn stendur fleiri túsund ferðir í teimum elstu bíbliuhandritunum. Men nógvar bíbliuumsetingar hava sett heiti sum „Harrin“ ella „Gud“ inn í staðin fyri navnið.

 Í dag eru so nógv bíbliuhandrit funnin, at tað er lættari enn nakrantíð at uppdaga villur. b Hvat hevur samanberingin av hesum handritunum víst um neyvleikan í Bíbliuni, sum vit hava í dag?

•   Bíbliugranskarin William H. Green skrivaði soleiðis um Hebraisku skriftirnar (vanliga nevndar Gamla testamenti): „Tað kann við vissu sigast, at einki annað verk frá fornøldini er endurgivið so nágreiniliga.“

•   Um Kristnu griksku skriftirnar, ella Nýggja testamenti, hevur bíbliugranskarin F.F. Bruce skrivað: „Tekstirnir í okkara Nýggja testamenti eru væl betur prógvaðir enn nógvir tekstir hjá klassiskum rithøvundum, tekstir, sum eingin kundi funnið upp á at sátt iva um.“

•   Sir Frederic Kenyon, ein kendur heimildarmaður í bíbliuhandritum, segði, at ein „við allari Bíbliuni í hondini óttaleysur og sannførdur kann siga, at hann heldur í Guds sanna orði, sum í øldir er givið víðari frá ættarliði til ættarlið, uttan at nakað av týdningi er farið fyri skeytið.“

•   Bæði jødiskir og kristnir avskrivarar varðveittu frásøgur, sum avdúkaðu álvarsligu mistøkini, ið Guds fólk gjørdi. c (4. Mósebók 20:12; 2. Sámuelsbók 11:2-4; Galatiabrævið 2:11-14) Teir varðveittu eisini partar, sum fordøma trúloysið hjá jødisku tjóðini, og partar, sum avdúka mannagjørdar trúarlærur. (Hoseas 4:2; Malakias 2:8, 9; Matteus 23:8, 9; 1. Jóhannesarbræv 5:21) At hesir menninir avskrivaðu hesar frásøgurnar nágreiniliga, vísir, at teir vóru álítandi, og at teir virðismettu Guds heilaga orð.

•   Er tað ikki rímiligt at hugsa, at Gud, sum innblásti Bíbliuna av fyrstani tíð, eisini hevur syrgt fyri, at boðskapurin í henni er varðveittur? d (Esaias 40:8; 1. Pætursbræv 1:24, 25) Tá ið samanum kemur, vildi hann ikki bara hjálpa fólki í farnari tíð, men eisini okkum í dag. (1. Korintbræv 10:11) Bíblian sigur: „Alt, ið áður er skrivað, er jú skrivað okkum til lærdóm, so vit, við toli og troystini, ið skriftirnar geva, skulu hava vón.“ – Rómbrævið 15:4.

•   Jesus og lærisveinarnir siteraðu úr avskrivingum av Hebraisku skriftunum og søgdu seg ongantíð ivast í, um hesir gomlu tekstirnir vóru nágreiniligir. – Lukas 4:16-21; Ápostlasøgan 17:1-3.