1. நம் பா-ச-முள்-ள தே-வ-னே

நம் தே-வை பார்த்-து தீர்ப்-ப-வர்.

நெஞ்-சில் இ-ரக்-கம் சேர்த்-து-தான்

நம் வேண்-டு-தல்-கள் கேட்-ப-வர்.

உள்-ளம் தி-றந்-து வேண்-டு-வோர்,

பேச்-சின்-றி கண்-ணீர் சிந்-து-வோர்,

எல்-லார் மன்-றாட்-டும் அ-றி-வார்.

மண் நம்-மை பொன்-னாய் பார்க்-கி-றார்!

2. ஓர் பா-வி என்-று ஏங்-கும் நீ

நொந்-து மன்-றா-டி வேண்-டும் நாள்,

உன் பா-வம் தே-வன் மன்-னிக்-க

செய்-வாய் நீ ஏ-சு சொல்-ப-டி.

உன் நண்-பன் செய்-த தீங்-கு தான்

உள்-நெஞ்-சில் முள்-ளாய் நிற்-கை-யில்,

நீ வன்-ம-மின்-றி மன்-னித்-தால்

நம் தே-வன் உன்-னை மன்-னிப்-பார்!

3. நம் தே-வன் போ-ல நா-மு-மே

நா-ளும் இ-ரக்-கம் காட்-டு-வோம்.

நம் நே-ரம், சக்-தி, உ-ழைப்-பை,

தே-வை உள்-ளோர்க்-கு கொ-டுப்-போம்.

பா-ராட்-டு வேண்-டி நிற்-கா-மல்

நா-ளெல்-லாம் பா-சம் பொ-ழி-வோம்.

நம் தே-வன் நெஞ்-சில் என்-று-மே

நற்-பே-ரை பெற்-று பூ-ரிப்-போம்!